Meditações caleidoscópicas

Quando se esgotam as minhas forças me refugio na água. 

Silêncio, só as minhas mãos acarinhando à vida.

Caleidoscópio de nuvens e luz jogando a atrapar as ondas no fundo da piscina.

Quando se esgotam as minhas forças.

Água, silêncio.

Hestorias dos soños (1) A descoberta

Soplos de magia, Angie Vanessita.

Pode ser que soñara contigo, mais non era a primeira volta. Sempre fuches ti, mentras eu te buscaba niles. Agochabas o teu corpo pra non facerme dano. Non sempre foi así. Nalgún momento descobrías a túa cara nos meus desvelos, nunca quixen mirarte aos ollos porque sabía quen eras. 

Lúas e lúas desfacendo tempestades sen chegar a tocalas túas mans. Baleira de tactos e caricias.

É curioso como nos soños todo é moito máis sinxelo: só tiña que deixarme levar naqueles corpos incompletos pra que apareceras ti. Muller de area, sopro de maxia.  

Galiza

Acariño o teu sorriso insculpido nas miñas mans polo vento e a choiva dos longos outonos que non nos quixemos. 

Agora ámote a razón da túa mirada, que restaura a vida e me alimenta con lúas cheias de hestorias.

Cecáis a túa lingua na miña boca non saiba esquecer as tristuras do tempo e da raiba, mais sempre lembra recoller os froitos da distancia.

Latitudes de verán

Esta sensación de inquietude que me durme e me axita ao mesmo tempo. O rumor das ondas na inmensidade do verán: o sentimento de vacío e tristura, o sentimento de alegría vaporosa.

Colleita de lembranzas

Percorro o teu corpo có sotaque que me sabe a abeloura e a herba luísa. A choiva golpéame con suavidade, o silencio espido humedece a miña boca.

Un calafrío.

Horas de distancia resumidos nos escasos segundos que dura un quérote cos ollos fehados. Horas, días, meses ou anos. Unha vida sen ti é un espello crebado.

Unha nota afastada rompe a noite.

Rumores de esprego. Veráns insculpidos á sombra dunha árbore. Sempre foi o teu alento de millo...

... e o teu tacto de terra.

Exilios

A tristura reaparece cando cae a tarde. É como a calor diste lugar: pegañenta e húmida. Aliméntase do meu silencio e estreméceme. 
Sempre tiven as miñas razóns; ela tamén.
Non podo renderme. Agora non.
Espero ao autobús nunha rúa baleira. A calor deste lugar é como a choiva: vaite calando.
Esta tristura é a forza do meu pobo: pegañenta e húmida, vaite calando até os ósos.

Pandereteiro da memoria

Un mural de pedra e brión, con resaibo a terra e a colleita, esperábame cando me levantaba da cama e recollía o meu vaso de leite recentemente ordeñada para sentarme a escoitar como ensaiabas coas primeiras luces da mañá. Non lembro un só día no que o son da pandereita non me espertase. Ti, sempre metódico, facíala soar coa elegancia de quen se recrea en cada un dos compases musicáis. Todas as cantigas das nosas avoas dábanse cita nas túas bonecas. Un mundo de música e cor percorríame as costas. E aínda hoxe, sorrío ao ritmo dunha riveirana cando imaxínoche fronte ao noso carballo coa historia na man, sentíndoa e recreándoa. Eras sabedoría enxebre. Por cada golpe de boneca, un sentimento debuxado na memoria colectiva.