Colleita de lembranzas

Percorro o teu corpo có sotaque que me sabe a abeloura e a herba luísa. A choiva golpéame con suavidade, o silencio espido humedece a miña boca.

Un calafrío.

Horas de distancia resumidos nos escasos segundos que dura un quérote cos ollos fehados. Horas, días, meses ou anos. Unha vida sen ti é un espello crebado.

Unha nota afastada rompe a noite.

Rumores de esprego. Veráns insculpidos á sombra dunha árbore. Sempre foi o teu alento de millo...

... e o teu tacto de terra.

Exilios

A tristura reaparece cando cae a tarde. É como a calor diste lugar: pegañenta e húmida. Aliméntase do meu silencio e estreméceme. 
Sempre tiven as miñas razóns; ela tamén.
Non podo renderme. Agora non.
Espero ao autobús nunha rúa baleira. A calor deste lugar é como a choiva: vaite calando.
Esta tristura é a forza do meu pobo: pegañenta e húmida, vaite calando até os ósos.

Lembranzas

Recordo dun verán, randeeiras de árbores e soños de infancia. Unha casiña de plástico negro que coidaba de nós mentres salvabamos bolboretas das garras crueis das arañas. Inocencia.

Tiña soños nos que viaxaba directa cara a ese mundo que me protexía, escapando da cidade atafegante. Unha cidade que era como unha desas arañas, redes viscosas que me cortaban as ás.

Crecín entre dous mundos e escapar deles foi a única posibilidade que atopei de sobrevivir. E aquí estou, contándoche as razóns polas que volvo a ti, a terra na que aínda vive a miña candidez. Quero volver pousar as miñas mans no teu chan e tocar as miñas raíces.

Unha nova páxina aberta sobre o río Miño, con sabor a castañas e a cor dos carballos, os bidueiros e os fentos…

Os teus sons, os meus soños.

(Adicado a persoa a quen lle roubei a foto -a randeeira da miña infancia, coa neve que eu nunca vin-)