Exilios

A tristura reaparece cando cae a tarde. É como a calor diste lugar: pegañenta e húmida. Aliméntase do meu silencio e estreméceme. 
Sempre tiven as miñas razóns; ela tamén.
Non podo renderme. Agora non.
Espero ao autobús nunha rúa baleira. A calor deste lugar é como a choiva: vaite calando.
Esta tristura é a forza do meu pobo: pegañenta e húmida, vaite calando até os ósos.

Pandereteiro da memoria

Un mural de pedra e brión, con resaibo a terra e a colleita, esperábame cando me levantaba da cama e recollía o meu vaso de leite recentemente ordeñada para sentarme a escoitar como ensaiabas coas primeiras luces da mañá. Non lembro un só día no que o son da pandereita non me espertase. Ti, sempre metódico, facíala soar coa elegancia de quen se recrea en cada un dos compases musicáis. Todas as cantigas das nosas avoas dábanse cita nas túas bonecas. Un mundo de música e cor percorríame as costas. E aínda hoxe, sorrío ao ritmo dunha riveirana cando imaxínoche fronte ao noso carballo coa historia na man, sentíndoa e recreándoa. Eras sabedoría enxebre. Por cada golpe de boneca, un sentimento debuxado na memoria colectiva.