Un mural de pedra e brión, con resaibo a terra e a colleita, esperábame
cando me levantaba da cama e recollía o meu vaso de leite recentemente
ordeñada para sentarme a escoitar como ensaiabas coas primeiras luces da
mañá. Non lembro un só día no que o son da pandereita non me espertase.
Ti, sempre metódico, facíala soar coa elegancia de quen se recrea en
cada un dos compases musicáis. Todas as cantigas das nosas avoas dábanse
cita nas túas bonecas. Un mundo de música e cor percorríame as costas. E
aínda hoxe, sorrío ao ritmo dunha riveirana cando imaxínoche fronte ao
noso carballo coa historia na man, sentíndoa e recreándoa. Eras
sabedoría enxebre. Por cada golpe de boneca, un sentimento debuxado na
memoria colectiva.
Ningún comentario:
Publicar un comentario