Galiza

Acariño o teu sorriso insculpido nas miñas mans polo vento e a choiva dos longos outonos que non nos quixemos. 

Agora ámote a razón da túa mirada, que restaura a vida e me alimenta con lúas cheias de hestorias.

Cecáis a túa lingua na miña boca non saiba esquecer as tristuras do tempo e da raiba, mais sempre lembra recoller os froitos da distancia.